خاقانی شیروانی رح
افضل‌الدّین بدیل بن علی خاقانی شروانی به سال 520 قمری در شیروان متولد شد.
پدر خاقانی، نجیب‌الدین علی مروی پیشه درودگری داشت و او را در کـودکی، به بـرادرش کافی‌الدین عمر ،حکیم و فیلسوف سپرد و خاقانی نزد عمویش انواع علوم ادبی و حکمت را فرا گرفت.
خاقانی مدتی را نزد ابوالعلاء گنجه‌ای از شاعران بنام آن زمان شاگردی کرد و توسط وی به دربار منوچهر شروانشاه راه یافت و لقب «خاقانی» بر او دادند.
در سال 569 هجری قمری خاقانی قصد زیارت حج و خروج از شروان را داشت که اخستان بن منوچهر طی نامه‌ای او را فراخواند ولی خاقانی در جواب شاه شروان نامه ای نوشت و ادعا کرد که نمی‌تواند به حضور او شرفیاب شود، که امروزه این نامه در دست است. نامه مزبور، اخستان را بسیار ناراحت کرد تا جایی که دستور زندانی شدن خاقانی را صادر نمود و خاقانی حدود هفت ماه تا یک سال را در زندان به سر برد. پنج قصیده از قصاید خاقانی حبسیه است که در آنها از رنج و تعب زندان حکایت و شکایت می کند.
خاقآنی از بزرگ‌ترین قصیده‌سرایان پارسی به‌شمار می‌آید. قصیده های او و سایر اشعارش از شیوایی و فصاحت و تعبیرات و کنایه های بسیار ظریف و مشکل برخوردار است.
خاقانی در اغلب علوم و اطلاعات زمان خود احاطه داشته و توانسته مضامین علمی خاصی در شعر ایجاد کند.
خاقانی در سال 595 هجری قمری در تبریز درگذشت و در مقبرة الشعرا در محله سرخاب تبریز مدفون شد.
