مخمس احمد محمود امپراطور
بر غزل حضرت ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل رح
دوریــــــم ز عشــــاق زمــــــان و انسی چند
افتــــــاده به زنــــــــدان نگاهی نجسی چند
قمچین و لگام باختـــــــه به زین فرسی چند
خلقیست پرآگنـــــده ی سعی هوسی چند
پــــــــــــــرواز جنون کرده به بال مگسی چند
****
آثــــــــاری خموشیست فغــــــان هیچ ندارد
صحبت ز رهـی چشـــــــــم، زبان هیچ ندارد
گفتـــــــــار بلنـــــــد است که زیان هیچ ندارد
کــــــرو فـــر ِ ابنـــــــای زمـــــــــان هیچ ندارد
جز آنکه گسسته است فسار و مرسی چند
****
سعی عمل نیـــــک و بد انــــــدر نوسان است
الفاظ معــــــانی ز زر و سیــــــــــــم گران است
بر جلوه ی دیــــــــدار تو عالــــــــم نـگران است
چون سبحه ز بس جاده ی تحقیق نهان است
دارند قــــــدم ِ بر سر هــــم پیش و پسی چند
****
اندیشه به بلعیدن دهــــــــــر است ز حریصان
از جنس خــــــــــــذف پر شده امیال نجیسان
لعنت به ســــــر و روی همیــــن خیل خبیثان
کوکست به افســــــــــردگی اقبال خسیسان
در آتش یاقوت فتـــــــــاده است خسی چند
****
از ظلم و ستــــــــم دل نه گدازد چه کند کس
با جاهل دوران که نه تـــــــــازد، چه کند کس
از بهــــــــــــــــر خطا رنگ نبــازد چه کند کس
با زمــــــــــــــره ی اجلاف نسازد چه کند کس
این عالم پوچ است و همین هیچ کسی چند
****
قیــــــــــــد نفسم در طپش جلوه ی دمساز
امیــــــد بر آن است که بیـــــــاید به رهم باز
از زیــــــر و بمــــی دل بشنـــــــو معنی پرواز
بــــــرده است ز اقبــــــــــــال دو عالم گرو ناز
پائیــــــــکه دراز است ز بیدست رسی چند
****
نی آئینــــــــــه نی جام و ایاغیست بفهمید
در لاله ستــــــان ها همه داغیست بفهمید
آســــــــــودگی خاموش چراغیست بفهمید
در گرد مـــــــــــــــــزارت سراغیست بفهمید
پی گــُــم شــدن قافله ی بی جرسی چند
****
وصل است فراهـــــــم شدن عزت و حکمت
در خاک فتــــــــــــاده است ز بمهری وحدت
کو شورش عشـــق ِ که بیـــــارد سر همت
ترک ادب این بس که اسیـــــــــــران محبت
منقار گشـــــودند ز چــــــــاک قفسی چند
****
دوریم ز هــر رســــــــــم و ز هر بند ِخرافات
نه اهل ریایــــــم و نه کــــذب و نه منــاجات
نه عظمت عالــــــــی به نظر نه به مباهات
نی دیر پرستیــــــــــم نه مسجد نه خرابات
گرم است همین صحبت ما با نفسی چند
****
از هجــــــر تو محمــود کشـــد درد و ملولی
عشــــــــــاق تو این رنج و تعب کرده قبولی
خم گشته قد ســـــــــــــرو به مانند کهولی
بیدل به عــــــرق شسته ام از شرم فضولی
مکتوب نفس داشت جنون ملتمسی چند
****
احمد محمود امپراطور
یکشنبه ۲۳میزان ۱۳۹۱ خورشیدی
