Neyin peþinde koþuyorsan, bil ki ‘o’sun sen
Altýn zerresisin sen, sevin;
altýn madeninin aslýnýn aslýndansýn sen, neþelen!
neyi arýyorsan, neyin peþinde koþuyorsan,
bil ki onun aynýsýsýn sen!
güneþ, bütün ihtiþamýyla yüzünü gösteriyor,
zerreden oynamasýný istiyor.
ey zerre!
senin de, onun ýþýðýnda aþkla oynaman gerekiyor.
ey zerre!
birgün güneþi kucaklarsýn elbet;
yeter ki,
kanadýný onun kanadýnýn üzerine koy, kendini yok et!
güneþ, zerrenin önüne bir þarap getirir;
‘ey zerre, bunu iç!’ der.
zerre o þarabý içince, kendinden geçer,
güneþte yok olur gider!
ey Allah’ým!
bizler de zerreler gibi ham meyveleriz.
Sen’in nurunda oynar; Sen’in ateþinde piþeriz.
(Divân-ý Kebîr, Gazel, II, 2960)
