Güneþe Kulum Ben
Çu gulâm-ý âftâbem heme zâftâb gûyem
Ne þebem ne þeb-perestem ki hadis-î hâb gûyem
Mademki ben güneþe kulum,
güneþten söz açmalýyým size.
Mademki gece deðilim ben,
mademki karanlýða tapmýyorum,
düþten dem vurmak nafile.
Mademki týpký güneþe benziyorum,
elimi eteðimi çekmeliyim üzerinden
ferah, mâmur olan yerin.
Mademki týpký güneþe benziyorum,
doðmalýyým ortasýnda harabelerin.
Gerçi bugün bir kuru elmayým,
ama deðerim aðacýmdan çok.
Gerçi sarhoþum, yýkýlmýþým ama
doðru lâf etmedeyim,
erkekçe konuþmadayým.
Benim gönlümün kokusu
yöresindeki topraktan gelir.
Ben o topraktan utanýrým da
nedense bir tek söz söyleyemem
suya dair.
Güzel yüzünden kaldýr perdeni,
böyle konuþmayý yakýþtýrma bana.
Taþ gibi kaskatýysa senin kalbin,
bak benim kalbim yanmýþ, ateþ haline gelmiþ.
Bir iyilik eder, þiþeyi alýrsan eline,
bir de bakacaksýn ki kadehle þarap bende dile gelmiþ.
Mevlana Celaleddin Rumi
