Ey Balçýk Dünya
Ýy cihân-ý âb u gil tâ men turâ biþnâhtem
Sad hezârân mihnet u renc u belâ biþnâhtem
Seni bildim bileli,
ey balçýk dünya,
baþýma nice belâlar geldi,
nice mihnet, nice dert.
Seni sýrf belâdan ibaret gördüm,
seni sýrf mihnetten, dertten ibaret.
Ýsa’nýn yurdu deðilsin sen,
yayýldýðý yersin eþeklerin.
Nerden tanýdým seni bilmem ki,
nerden parçasý oldum bu yerin,
Bana vermedin bir yudum tatlý su,
sofraný yaydýn yayalý.
Elimi ayaðýmý baðladýn gitti,
elimin ayaðýmýn farkýna varalý.
Býrak da bir aðaç gibi
yerin altýndan çýkarýp ellerimi
sevgilinin havasýyla sarmaþdolaþ olayým,
uzayýp gideyim bâri.
Ey çiçek, dedim çiçeðe,
dedim, bu küçük yaþta sen,
neden ihtiyar oldun bu kadar,
dedim, nasýl oldu bu böyle?
Çocukluktan kurtuldum, dedi çiçek,
sabah rüzgârýný tanýyalý,
hep yukarlara doðru çýkar
yukarlardan gelmiþ bir aðaç dalý.
Þunu da söyledi çiçek:
Madem aslýmý tanýdým,
madem yersizlik âlemi aslým,
artýk bana tek bir þey düþecek:
Yücelip aslýma gitmek.
Sus yerter artýk,
var git yokluða haydi,
yoklukla yok ol.
Git, yokluklardan taný
yokluktan var olaný.
Mevlana Celaleddin Rumi
