مخمس احمد محمود امپراطور بر عزل حضرت مولانا جلال الدین محمد “بلخي”
در دشت تو هـــم هـــمه وامـــــانده بـه جایید
اندر طلـــــب یــار چــــه بیهوده بــــه راهیید
در حسرت دیــــــدار کنون در چــــــه سرایید
“ای قـــــــوم بــــــه حج رفته کجایید کجایید
معشــــوق همــــین جـاســــت بیایید بیای”
گر وصل همی جویی ببین در خـود و اغیار
در ظلمــــــــت مــــــــوهوم فتاده هــمه بیمار
بر خانــهء دل بنگر و بین مصـــــــــلحت یار
“معشوق تـــــو همسایهء دیـــــوار به دیوار
در بادیه ســـر گشته شما در چـه هوایید”
فــــــربـه و گنهکار رهء افـــــــسانه برفتند
با خـــــون دل از خـــــــود و بیگانــه برفتند
با توشهء از کبر چـــــــــــه مستانـه برفتند
“ده بار ازیــــــن راه بــدان خــــــانه برفتند
یکبار ازیــــــن خـــــانـه برین بام برایید”
هــــــر ذره وهر نظم جـهان فـــاش بگفتند
نقـــــش هـــــــــمه تابنده زنـــقاش بگفتند
بر هــــر دل بیدار هـــــــزار هـــاش بگفتند
“ان خانه لطیف اســـــت نشانهاش بگفتند
از خــواجهء ان خانـــــه نشانـی بنمایید”
ان رســـــم وفــــــا کـــو اگر انجا رسیدید
ان قلـــــــب صفا کـــو اگر زنگار زدودید
کــــــو چـــهرهء گلنار کز ان می بچشیدید
“یک دستهء گل کــو اگــر ان بـــاغ بدیدید
یک گوهـــر جان کو اگـر از بـحر خدایید”
نی در طلـــــــب یار به هـر کـوچه دویدن
دل را بـــــه ســراب دیگر هـر بار کشیدن
ان به کـــــه فــــــرغی بدل تـار دمیدن
“از عشــــق بری جلوهء دلــــدار شنیدن
درخویش بجویید هــمه درخویش بیابید”
نويسنده: احمد محمود امپراطور
