Category: سبحه الابرار – نورالدین عبدالرحمن جامی

ای گرو کرده زبان را به دروغ! برده بهتان ز کلام تو فروغ! این نه شایستهٔ هر دیده‌ورست، که زبانت دگر و دل دگرست از…

ای حیات دل هر زنده دلی سرخ رویی ده هر جا خجلی چاشنی‌بخش شکر گفتاران کار شیرین کن شیرین کاران بر فرازندهٔ فیروزه‌رواق شمسهٔ زرکش…

می‌شد اندر حشم حشمت و جاه پادشاوار وزیری بر راه گرد او حلقه، مرصع کمران موکبش ناظم عالی گهران دیدن حشمت او باده اثر چشم…

ای درین خوابگه بی‌خبران! بی‌خبر خفته چو کوران و کران! سر برآور! که درین پرده‌سرای می‌رسد بانگ سرود از همه جای بلبل از منبر گل…

سعدی آن بلبل «شیراز سخن» در گلستان سخن دستان زن شد شبی بر شجر حمد خدای از نوای سحری سحرنمای بست بیتی ز دو مصراع…

ای رقم کردهٔ تو حرف گناه! نامهٔ عمرت ازین حرف سیاه! وای اگر عهد بقا پشت دهد مرگ بر حرف تو انگشت نهد گسترد دست…

چون سنائی شه اقلیم سخن راقم تختهٔ تعلیم سخن خواست گردون که فرو شوید پاک رقم هستی‌اش از تختهٔ خاک بر سر بستر کین افکندش…

داشت غوکی به لب بحر وطن دایم از بحر همی راند سخن روز و شب قصه دریا گفتی گوهر مدحت دریا سفتی گفتی: «از بحر…

پیری از نور هدا بیگانه چهره پر دود، ز آتش‌خانه کرد از معبد خود عزم رحیل میهمان شد به سر خوان خلیل چون خلیل آن…

ای دلت شاه سراپردهٔ عشق جان تو زخم بلاخوردهٔ عشق عشق پروانهٔ شمع ازل است داغ پروانگی‌اش لم یزل است بیقراری سپهر از عشق است…

شب که زد تیرگی مهرهٔ گل قیرگون خیمه ز مخروطی ظل چون مشبک قفس مشکین رنگ گشت بر مرغ دلم عالم تنگ بر خود این…

بوتراب آن گهر بحر شرف کبرو یافت از او خاک نسف با خود آن دم که جهادی‌ش نماند مرکب جهد سوی اعدا راند چون شد…

جامی این پرده‌سرایی تا چند؟ چون جرس هرزه‌درایی تا چند؟ چند بیهوده کنی خوش‌نفسی؟ هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟ ساز بشکست، چه افغان است این؟…

ای قوی ربقهٔ اخلاص به تو خلعت لطف سخن خاص به تو بحر معنی ز سخن پرگهرست هر یک آویزهٔ گوش دگرست در بلورین صدف…

شحنه‌ای گفت که عیاری را مانده در حبس گرفتاری را، بند بر پای، برون آوردند بر سر جمع، سیاست کردند شد ز بس چوب، چو…

این محیط کرم‌ات عرش صدف! عرشیان در طلب‌ات باد به کف! ما که لب تشنهٔ احسان توایم کشتی افتاده به توفان توایم نظر لطف بدین…

ای پر از فیض وجود تو جهان! غرق نور تو چه پیدا چه نهان! مایهٔ صورت و معنی همه تو با همه، بی‌همه، تو، ای…

بود مردانه‌زنی در موصل سر جانش به حقیقت واصل همچو خورشید، منث در نام لیک در نور یقین، مرد تمام رو به مهراب عبادت کرده…

دامت آثارک، ای طرفه قلم! دام دل‌ها زدی از مسک، رقم نقد عمرست نثار قدمت نور چشم است سواد رقمت مرغ جان راست صریر تو…

ای درین کارگه هوش‌ربای روز و شب چشم نه و گوش‌گشای! نه به چشم تو ز دیدن اثری نه به گوش‌ات ز شنیدن خبری، چند…

ای ز بس بار تو انبوه شده، دل تو نقطهٔ اندوه شده! خط ایام تو در صلح و نبرد منتهی گشته به این نقطهٔ درد…

ای رهائی ده هر بیهوشی! مهر بر لب نه هر خاموشی! به هوای تو سخن کوشی ما به تمنای تو خاموشی ما گر تو در…

پور عمران به دلی غرقهٔ نور می‌شد از بهر مناجات به طور دید در راه سر دوران را قائد لشکر مهجوران را گفت کز سجدهٔ…

ای که از طبع فرومایهٔ خویش می‌زنی گام پی وایهٔ خویش! خاطر از وایهٔ خود خالی کن! زین هنر پایهٔ خود عالی کن! بهر خود،…

ای ز گلزار سخن یافته بوی! وز تماشای چمن تافته روی! بلبل دل شده مشتاق چمن نکته‌خوان گشته ز اوراق سمن هر ورق کز سخن…

ای درین دامگه وهم و خیال مانده در ربقهٔ عادت مه و سال حق که منشور سعات داده‌ست در خلاف آمد عادت داده‌ست چند سر…

خارکش پیری با دلق درشت پشته‌ای خار همی برد به پشت لنگ‌لنگان قدمی برمی‌داشت هر قدم دانهٔ شکری می‌کاشت کای فرازندهٔ این چرخ بلند! وی…

آن عرابی به شتر قانع و شیر در یکی بادیه شد مرحله‌گیر ناگهان جمعی از ارباب قبول شب در آن مرحله کردند نزول خاست مردانه…

ای دل اهل ارادت به تو شاد! به تو نازم! که مریدی و مراد خواهش از جانب ما نیست درست هر چه هست از طرف…

والی مصر ولایت، ذوالنون آن به اسرار حقیقت مشحون گفت در مکه مجاور بودم در حرم حاضر و ناظر بودم ناگه آشفته جوانی دیدم نه…

صادقی را غم شبگیر گرفت صبحدم دست یکی پیر گرفت کمر خدمت او ساخت کمند بهر معراج مقامات بلند پیر روزی دم عرفان می‌زد گوی…