Category: سرمۀ خورشید

ستاره ی دور تصویر ها در آینه ها نعره می کشند ما را از چارچوب طلایی رها کنید ما در جهان خویشتن آزاد بوده ایم…

پوپک چون پوپکی که می رمد از زردی غروب تا از دیار شب بگریزد به شهر روز خورشید هم گریخته است از دیار شب اما…

پیکره ها ای پیکره هایی که نهان در دل سنگید افسوس که سرپنجه ی خاراشکنی نیست نقشی اگر از تیشه ی فرهاد به جا ماند…

میدان شب چون گلی سیاه ، پر افشانده در فضا باران ریز ریز عطر اقاقیا بر بازوان چرب خیابان روبرو خال چراغ ها ساق سپید…

زنده در گور بهار امسال ، خاموش است نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخه ها دارد نه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوان ها را…

بیم سیمرغ سیمرغ قله های کبودم که آفتاب هر بامداد ، بوسه نشاند به بال من سر پیش من به خاک نهد کوهسار پیر وز…

نامگذاری باد صبح از بستر نرم چمن برخاست کوه ، پیشانی به تاج آفتاب آراست جیوه ی آب روان در جوی می لغزید پلک من…

زنبق ای دختر شیرین من ، آسوده خفتی دیشب که بی خوابی نصیب مادرت بود تا صبحگاهان دیده از هم وانکردی زیرا حریر سینه ی…

برف کوبیده برف زیر لگدهایش بوی بنفش های بهاران را در زیر برف ، خاک تب آلوده در دل نهفته حسرت باران را در گوش…

مستی هوا بارانی و من مست و او مست شراب سرخ شیرین در سبو مست همه چشم سیاهش سر به سر ناز همه زلف درازش…

در پایان با ماهی سرخ رنگ لب هایش در آب پریده رنگ سیمایش آهسته و بی صدا شنا کردم از طارمی سیاه و مژگانش ره…

آیینهٔ دق شب ها که پر پر می زند شمع با کوله بار اشک های مرده ی خویش تنها در آن سوی اتاقم شب های…

مسافر عاقبت از سرزمین گمشده ی خویش آمدی ای کوله بار شوق تو بر دوش شسته ز فیروزه های چشم تو ، خورشید رنگ هزاران…

داغ صبح شب است و هیچ کسم راه صبح ننماید خدای را ز که گیرم چنین سراغی را ؟ ستارگان همه فانوس های خاموشند به…

امید یا خیال از شوق این امید نهان زنده ام هنوز امید یا خیال ؟ کدام است این ، کدام بس شب درین امید ،…

گل ماه این ترک نیست به رخساره ی ما اینه گفت چین پیری است تو گفتی که به سیمای شماست بغض او پر شد و…

حسرت گونه ی شب شسته بود از گریه ی مهتاب بسترم بی موج ، چون مرداب می رمید از دیدگانم خواب می گشودم پلک های…

از ویس به رامین تو ای رامین تو ای دیرینه دلدارم چو می خواهم که نامت را نهانی بر زبان آرم صدا در سینه ام…

فانوس فانوس زرد صبح در زیر طاق مرمری آسمان شکفت کلیل نور او چو به شاخ برهنه ریخت مرغی که خفته بود پرید از کنار…

تیغ دو سر تو آن دره ی سبز بی آفتابی که مه بر سر افشاندت نو بهاران تو فریاد مرغابی جفت جویی که پر می…

ابر دیگر نه آتشی است ، نه داغی ، نه سوزشی فریاد من درون دلم خاک می شود دیگر زمان به گریه ی من خنده…

کوچه میعاد آسمان بی ماه بود آن شب بغض باران در گلویش بود ناودان با خویش نجوا داشت کوچه گرم از گفتگویش بود باد در…

تیشه ی برق برقی دمید و تیشه ی خونین خویش را بر فرق شب نواخت طاق بلند شیشه ای آسمان شکست وز آن شکاف ،…

نیشخند دریا به روی سینه ی ساحل خزیده مست در بازوان فشرده تنی کامیاب را بر ماسه های نرم طلایی چکیده ماه پر کرده جای…

گریه ابر گریان غروبم که به خونابه ی اشک می کشم در دل خود ، آتش اندوهی را سینه ی تنگ من از بار غمی…

تهران و من هر صبح ، چون زبان تر و خشک برگ ها از نیش ناگهانی زنبور آفتاب آماس می کند تهران چو کرم پیر…

نیایش ای آفریدگار دیگر به سرد مهری خاکسترم مبین امشب ، صفای آبم و گرمای آتشم امشب ، به روی تست دو چشم نیاز من…

کابوس مهتاب رو به ساحل مغرب نهاده بود در خلوت اتاق به جز من کسی نبود قلب سیاه ساعت شماطه می تپید شب می گذشت…

تب و عطش عقاب پیر نگون بخت آفتابم من که شعله های شفق سوخت شاهبالم را درین کویر بلا کیست تا تواند راند ز گرد…

نگاه بر شیشه ، عنکبوت درشت شکستگی تاری تنیده بود الماس چشم های تو بر شیشه خط کشید وان شیشه در سکوت درختان شکست و…

فال ای بی ستاره مرد در دست های خالی و خشکت نگاه کن اینجا کویر گمشده ی بی نشانه ایست زهدان خاک او تهی از…

پیوند من بی خبر به راه سفر پا گذاشتم آگاهی از نیاز عزیزان نداشتم در کوره راه های تهی می شتافتم چون سوسمار مست به…

گوماتای آسمان یک شب ز تخت عرش فرو می کشم ترا ابلیس ، ای کشنده ی پنهانی خدا گر در گمان خلق ، تو ابلیس…